İçinizdeki hiç bir şeyi bitirememiş -belki de hiç başlamamış- olmanın verdiği acizliği, ego yoksunluğunu içi boş avuntulardan çıkaramazsınız.
Kendinize yaptığınızın -doğrusu bu zamana kadar yapmadığınız- şeylerin hırsını başkalarının enerjisinden çalarak kapatamazsınız.
İzin vermem!
En azından artık.
Kendi başına kalmak -kalabilmek- bıkmakla ilintili
ama hangi birinden bıkacaksın işte...
O yüzden bir hayli vakit alıyor zannımca
Kimileri döneme ayırıyor hayatı, benimki sokak sokak ayrılıyor kafamda.
Henüz çıkmazına denk gelmemekle birlikte, labirente dönüşmesinden de korkmuyor değilim.
Sana ne dayatıldı bu hayatta?
Ben hep yanımdakilerin beni ben yapan özelliklerimle yarışmasının dayatmasını yaşadım
-ki bu bok-
İnsan en yakınının bir müddet sonra kendisine düşmancasına bir hırsla benzemeye ve hatta dilâdan çok dila olmaya çalışmasıyla sizde kendiniz olmaktan çıkıyorsunuz
Rahatça siktir bile edemiyorsunuz ama yaptım
Başardım
Sıçarım bacaklarına zira ben gidiyorum
Hayatımda ilk defa kendimi yenmenin mutluluğu, ilk defa kendine gayet olurlu yemin vermenin mutluluğu ve istemiyorsam yok demenin neşesi var.
Gelirken çalgı çengi de getirmişler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Benimle düşünmeye çalıştığın için teşekkür ederim