Olmaz Olasıca Şubat

içim öyle pis ki
Yarın alınacak eğlenceli bir intikamım olduğu halde üstelik
belki o yüzdendir
Hayır aslında o insanı o kadar umursamıyorum bile
neyim var ki acaba
keşke şu ayı yaşamadan atlasak
benim çok işime gelirdi doğrusu...

Çocukluğumdan sonrasını hatırlamayı sevmediğimi fark ettim
Eskiden ya çok küçüktüm ya da şimdiyi yaşıyoruz
arası yok
benim 12 yaşım hiç olmamış
Sanki 15. yaş gününde ilk görüşte aşkı bulan ben değildim :D
Çok garip bunun illa ki bi açıklaması vardır
aradaki aklımın gidip gelişi hep o bocalamadan, hep o dönemle ilgiliymiş gibi

Hayatın hep işaretlerle dolu olduğuna inandım
hep bu konu da kimselerin bilmediği takıntılarım, iç mesajlarım veya kaygılarım oldu artık ne derseniz işte
Hiç bi zaman iyi olmadılar
kötü kaygılarım da sonuç zaten belliydi
iyi takıntılarımsa hep beni yanılttı

Hayatımın olumlu anahtarlarını görememe gibi bir lanetim var galiba

İnsanlar ne garip
yani insan psikolojisi
böyle üstünden milyon gün geçen ufacık bir kavgayı, sosyal hayatta onca şey başaran büyük insanlar çaresizce gün gelip o an için ağlıyor, haykırıyo...

geçmemiş anılar olmasa diyorum bazen sonra vazgeçiyorum
onlar bizi biz yaptığı klişesine girmek istemiyorum ama duygusal yaralar da bize ait

Yaralar
içinizde Bukre'yi okuyanınız vardır mutlaka
insanının içini kusturtan bir kitap
duygusal açıdan

İnsanların doğuştan mazoşist olduğunu da söylemiş miydim?